රාමචන්ද්‍ර
මවිසින් ‘විමුක්ති දේශපාලනයට ෂෝට් කට් නැත’ යන හිසින් අගෝස්තු 10 වන දා ‘රාමචන්ද්‍ර සටහන’ තීරුවට ලියන ලද ලිපියට ප‍්‍රතිචාරයක් ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි ‘පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයේ විමුක්ති දේශපාලන විභවය’ යන මාතෘකාව යටතේ අගෝස්තු 17 වන දා ජනරල පුවත්පතට සපයා තිබුනි. මෙම ලිපිය ලියැවෙන්නේ එම ප‍්‍රතිචාරය ගැන මාගේ අදහස් දැක්වීම සදහාත්, ‘පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපෘතිය’ දේශපාලන ෂෝට් කට් එකක් ලෙස හදුන් වනු ලබන්නේ කවර හේතු නිසා ද යන්න ගැන වඩාත් විස්තීර්නව කරුනු ගොනු කිරීම සදහාත්ය. ‘මාදුලූවාවේ සෝභිත හිමි ප‍්‍රමුඛ ව්‍යාපාරයේ විමුක්ති විභවතා පෝෂනය කිරීමට මැදිහත් වීම මේ මොහොතේ වාමාංශිකයින්ගේ ආචාරධාර්මික කාර්යභාරයක් වේ’ යනුවෙන් ආචාර්ය නිර්මාල්ඉදිරිපත් කරන අදහසට පටහැනිව මේ මොහොතේ වාමාංශයේ කාර්යභාරය ලෙස මා ( = සහ මා අයත් දේශපාලන දහරාව ) ඉදිරිපත් කරන ප‍්‍රති යෝජනාව ගැන ද විස්තරාත්මකව මෙහිලා සාකච්ඡුා කිරීමට අපේක්ෂා කරමි.
ලිබරල් ව්‍යාපෘතියක්
මාදුලූවාවේ සෝභිත හිමිගේ මූලිකත්වය යටතේ තිබෙන සාධාරන සමාජයක් සදහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරය මේ මොහොතේ පවතින්නේ කවර ව්‍යාපෘතියක් ලෙස ද යන්න මෙහිදී මුලින්ම සලකා බලනු වටී. එම ව්‍යාපාරයේ වෙබ් අඩවිය පසුගිය දවසෙක එලි දැක්වුනි. එම වෙබ් අඩවිය අදාල ව්‍යාපාරයේ පරමාර්ථ ලෙස කරුණු දහයක් දක්වා සිටී. ‘නිදහස් අධ්‍යාපනය හා සෞඛ්‍යය ඇතුලූ සමාජ යටිතල පහසුකම් ශක්තිමත් කිරීම’ හා ‘සවිමත් ජාතික ආර්ථිකයක් ගොඩනැංවීම’ යනුවෙන් දක්වා ඇති කරුනු දෙක සමාජ ආර්ථික තලය ස්පර්ශ කරයි. ඒ හැරුනු විට සෙසු කරුනු අටම වෙන් වී තිබෙන්නේ දේශපාලන-ආන්ඩුකරන තලයේ ප‍්‍රතිසංස්කරන වෙනුවෙනි. විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම, 17 වන සංශෝධනය බලාත්මක කිරීම, එල්එල්ආර්සී කොමිසමේ නිර්දේශ බලගැන්වීම, නීතියේ ආධිපත්‍යය බලගැන්වීම, ලමා හා කාන්තා අයිතිවාසිකම් ප‍්‍රවර්ධනය, තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය, වංචා දූෂන වැලැක්වීම යනාදිය එම කරුනු අතර වේ. සියලූම දේශපාලන පක්ෂ සිය ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශන තුළ ගුරු කොට ගත යුතු යැයි එම ව්‍යාපාරය විසින් යෝජනා කිහිපයක් ද ඉදිරිපත් කොට ඇත. විධායක ජනාධිපතිධූරය ඉවත් කිරීම, ස්වාධීන කොමිෂන් සභා, කැබිනට් මන්ඩලයේ ප‍්‍රමානය, මන්ත‍්‍රීවරු පිල් මාරු කිරීම, නව මැතිවරන ක‍්‍රමයක් ඇතිකිරීම, පනත් වල නීත්‍යනුකූලභාවය විමසා බැලීමේ අයිතිය අධිකරනය වෙත ලබාදීම ( අධිකරන විමර්ශනය) යනාදී යෝජනා එහි ඇතුලත්ය.
සමස්තයක් ලෙස සාධාරන සමාජයක් සදහා ව්‍යාපාරයේ වැඩපිලිවෙල දේශපාලන හා ආන්ඩුකරන තලයේ ලිබරල් ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික වටිනාකම් ශක්තිමත් කිරීම අරමුනු කරගත් වැඩපිලිවෙලක් වශයෙන් මේ අනුව හදුනාගත හැක. මෙම වැඩපිලිවෙල බර තබා ඇත්තේ ආණ්ඩුකරන තලය තුළ ලිබරල් ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික පරාමිතීන් සවිබල ගැන්වීම සදහාය යන නිරීක්ෂනය සමග ආචාර්ය නිර්මාල් ද එකග වනු ඇතැයි මම සිතමි.
දෙවනුව මෙම ව්‍යාපෘතිය සමග සම්බන්ධ වී තිබෙන සමාජ බලවේග වල ස්වභාවය පැහැදිලි කරගත යුතුය. පෙනෙන්නට ඇති කරුනු අනුව දැනට මෙය පවතින්නේ මධ්‍යම පංතික උගතුන් , සිවිල් බුද්ධිමතුන් හා වෘත්තීකයන්ගේ ව්‍යාපාරයක් වශයෙනි. උදාහරනයක් ලෙස ජනතා විමුක්ති පෙරමුනේ නායකයින් සමග මෙම ව්‍යාපාරයේ නියෝජිතයින් පැවැත්වූ සාකච්ඡාවක් අදාල වෙබ් අඩවිය වාර්තා කර තිබෙන ආකාරය නිදසුන් කොට ගත හැක. පූජ්‍ය මාදුලූවාවේ සෝභිත හිමි සමග ‘ආචාර්ය’ ජයම්පති වික‍්‍රමරත්න, ‘නීතිඥ’ ජේ.සී. වැලිඅමුන, ‘නීතිඥ’ හරේන්ද්‍ර දුනුවිල, ‘නීතිඥ’ රවි ජයවර්ධන, ‘නීතිඥ’ එස්.ජී. පුංචිහේවා, ‘නීතිඥ’ ලාල් විජේනායක, රිචඞ් මහතා සහ ‘ඉංජිනේරු’ සිසිර ජයමහ යන මහත්වරු එම හමුවට සහභාගී වූ බව අදාල පුවත දක්වයි. මෙම ව්‍යාපාරය දැනට පදනම් වී තිබෙන සමාජ ස්ථරය හා ව්‍යාපාරයේ මනෝභාවය ගැන කදිම රූපකයකි මෙම පුවත. ධනේශ්වර සමාජ සැකැස්ම ඇතුලේ සාපේක්ෂව වරප‍්‍රසාදිත ස්ථරයක් ලෙස සැලැකිය හැකි උගත් මැද පංතික සමාජ තීරුවේ බුද්ධිමතුන්ගෙන් දැනට මෙම ව්‍යාපාරය සිය ශක්තිය උකහා ගනී.
රාජපක්ෂ රෙජිමය යටතේ සිදුවන දේශපාලන පාදඩකරනය ගැන ඇති වූ අවංක කෝපයක් සාමාන්‍යයෙන් මෙම මධ්‍යම පංතික ස්ථරය අතරේ දක්නට පුලූවන. අධිකරනය, රාජ්‍ය සේවය, පොලිස් සේවය වැනි ආයතන වල තිබිය යුතු යැයි සැලකෙන ලිබරල් ස්වාධීනත්වය නැතිවීම, ඉහවහා ගිය වංචා දූෂන, දේශපාලකයින්ගේ ඇගිලි ගැසීම්, පවුල්වාදය යනාදිය මේ කවයේ විවේචනයට පාත‍්‍ර වූ ලක්ෂනයෝ වෙති. ’78 න් පසු බිහි වූ ‘අවලස්සන දේශපාලන ක‍්‍රමය’ ගැන වික්ටර් අයිවන් වැනි කෙනෙක්ගේ ලියැවිලි අයත් වන්නේ මෙන්න මේ මැද පංතික විවේචන ප‍්‍රවර්ගයටය. ඔවුන්ගේ පරිකල්පනය දූෂිත, පවුල්වාදී, අධිකාරිවාදී දේශපාලන ක‍්‍රමයක් වෙනුවට සුවිනීත, ලිබරල්,සම්භාව්‍ය බටහිර යුරෝපා පන්නයේ දේශපාලන සැකැස්මකි.
කෙසේ වුවද වැදගත් කරුන මෙයයි. පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයේ යෝජකයින් වන මෙම මධ්‍යම පංතික සමාජ බලවේග ( විය යුතු පරිදිම) ධනවාදය ( සහ ධනවාදයේ මේ මොහොතේ ගෝලීය රූපාකාරය වන නව ලිබරල් ධනවාදය ) ‘ප‍්‍රශ්නයක්’ ලෙස දකින්නේ නැත. ධනවාදී සමාජ පද්ධතිය සහ එය විසින් ජනිත කොට ඇති අනේක විධ සමාජ පීඩනයන් තිබෙන්නේ ඔවුන්ගේ විෂය පථයෙන් බැහැරවය. පවුල්වාදී හා අධිකාරිවාදී දේශපාලන තන්ත‍්‍රයක් සහිත ධනවාදයක් වෙනුවට ලිබරල් ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික දේශපාලන තන්ත‍්‍රයක් සහිත ධනවාදයක්. ධනේශ්වර සමාජයේ වරප‍්‍රසාද සමග අවියෝජනීයව බැදී සිටින උගත් මැද පංතික සමාජ කන්ඩායම් වල උපරිම දේශපාලන අභිලාෂය එයයි.
එක්සත් ජාතික පක්ෂ සාධකය
කෙසේ වුවද ස්වකීය අභිලාෂය ‘තනිව’ මුදුන්පත් කරගැනීමට තමන්ට ශක්තියක් නැති බව මෙම සමාජ ස්ථරය හොදාකාරවම දනී. සාධාරන සමාජයක් සදහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරයේ තිබෙන කැපී පෙනෙන ලක්ෂනයකින් මේ බව පැහැදිලිවම පෙනී යයි. එම කැපී පෙනෙන ලක්ෂනය නම් සමාජයේ ස්ථාපිත බල ව්‍යුහයන්ට ආයාචනා කිරීම සදහා එතුල පවතින නැඹුරුවයි. පසුගිය දා නව නගර ශාලාවේදී පැවැති ප‍්‍රසිද්ධ රැස්වීමේදී එම ව්‍යාපාරය සිදුකලේ කුමක්ද? සමාජයේ ඉහල පෙලේ ප‍්‍රභූ නායකයින් ගෙන්වා, ඔවුන්ට සිය වැඩපිලිවෙල පිලිගන්වා, එහි වටිනාකම ඔවුන්ට ඒත්තු ගැන්වීමට උත්සාහ කිරීමයි. ඇත්තෙන්ම කිවහොත් යෝජිත පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපෘතිය යථාර්ථයක් වීම රැදී පවතින්නේ එක් සාධකයක් මතය. එනම් ප‍්‍රධාන ධනේශ්වර විපක්ෂය වන එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අනුග‍්‍රහය එම ව්‍යාපෘතියට ලැබෙන්නේද? නැද්ද? යන්න මතය. එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සහයෝගය මෙම පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපෘතියට නොලැබෙන්නේ නම් එම ව්‍යාපෘතිය හුදු කඩදාසි කැබැල්ලකට සීමා වන බව පැහැදිලිය. එජාපයේ සහයෝගයක් නොමැතිව තනිව සිය වැඩපිිලිවෙල ජනාධිපතිවරන තරගයකදී ජයග‍්‍රහනය කරවීමට මෙබදු මැද පංතික විද්වත් ව්‍යාපාරයකට පුලූවන් කමක් නැත. මාදුලූවාවේ සෝභිත ස්වාමීන් වහන්සේ නොව ගෞතම බුදුන් වහන්සේ මැතිවරනයට ඉදිරිපත් කළත් ඔවුන්ට එවැනි වික‍්‍රමයක් නම් තනිව මුදුන් පත් කර ගත නොහැක.
මේ නිසා මූලික වශයෙන් එක්සත් ජාතික පක්ෂය සමග හවුලකට යාමට දක්වන සමත්කම මත සාධාරන සමාජයක් සදහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරයේ ඉදිරිය රැදී තිබේ. සමීකරනය අලූත් තලයකට එලැඹෙන්නේ එම නොවැලැක්විය හැකි හවුල ඇති කරගන්නා අවස්ථාවේ සිටය.
යම් හෙයකින් පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයට එක්සත් ජාතික පක්ෂයත් ඇතුලූ වූවා යැයි සිතමු. එවිට මෙම ව්‍යාපෘතියේ සම්පූර්න බල සමීකරනය වෙනස් වන්නේය. එවැනි තත්වයක් යටතේ දැනට මෙම ව්‍යාපෘතිය මෙහෙයවන සිවිල් බුද්ධිමතුන් අතින් ව්‍යාපෘතිය මෙහෙයවීමේ බලය බලගතු පක්ෂයක් වන එජාපය වෙත මාරු වනු ඇති බව වටහා ගැනීමට අමුතු කෘතහස්ත ඥානයක් අවශ්‍ය නොකෙරේ. අපට අනාවැකි කිව නොහැක. කල හැක්කේ පවතින සාධක මත පුරෝකථනයන් ඉදිරිපත් කිරීමය. එජාපය පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයකට සම්බන්ධ වන පලමු මොහොතේදීම එම ව්‍යාපාරය හැසිරවීමේ සුක්කානම ( යම් විස්මිත ඉන්ද්‍රජාලයක් සිදු නොවන්නේ නම්) එජාපය කරා සංක‍්‍රමනය වනු ඇති බවට පුරෝකථනය කිරීම යුක්තිසහගතය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂය ද සම්බන්ධ වන පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයක් තුළ අධිපති නව ලිබරල් හෙජමොනික සැකැස්ම අභියෝගයට ලක්කරන ‘විමුක්ති විභවයක්’ තිබෙන බව නම් පිලිගැනීමට බෙහෙවින් අසීරු තර්කයකි. එජාප ආර්ථික විශේෂඥ හර්ෂ ද සිල්වා මෙහෙයවන, සිරස රූපවාහිනියේ විකාශය වන ‘අර්ථ තර්ක‘ නමැති වැඩසටහනේ එක් අංගයක් මෑතකදී විකාශය වූ අතර ඊට සහභාගී වී සිටියේ ආර්ථික විද්‍යාඥ සිරිමල් අබේරත්නය. මේ දෙපල පුද්ගලික අංශයේ කාර්යක්ෂමතාවය සහ රාජ්‍ය අංශයේ නොහැකියාව ගැන සාම්ප‍්‍රදායික නව ලිබරල්වාදී ස්වරයෙන් එහිදී ආස්වාදනීය ලෙස දොඩමලූ වූහ. ආචාර්ය දේවසිරිගේ නායකත්වයෙන්, විශ්ව විද්‍යාල ආාර්යවරුන්ගේ වෘත්තීය සමිති සම්මේලනය 2012 දී, අධ්‍යාපනය සදහා දල දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් සියයට 6 ක් ඉල්ලා අරගල කරන අවස්ථාවේ, එම ඉල්ලීම ප‍්‍රායෝගික එකක් නොවේ යැයි රාවය පුවත්පතට සම්මුඛ සාකච්ඡුාවක් දී තිබුනේද මෙම හර්ෂ ද සිල්වාමය. නව ලිබරල් ධනවාදයේ ප‍්‍රබල ආරක්ෂකයෙක් වන එජාපය මූලිකත්වය ගන්නා බල හවුලක් නව ලිබරල් හෙජමොනිය සිදුරු කිරීමට දායක වන්නේ කෙසේදැයි පැහැදිලි නැත.
එසේ කියා එජාපය පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයෙන් ඉවත් කොට තැබුවා කියා සිතමු. එවිට එම ව්‍යාපාරය තවදුරටත් ‘පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයක්’ වන්නේ නැත. එය පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයක් වීමට නම් පෙර දැක්වූ පරිදි එජාපයේ සහයෝගය ලබා ගැනීම අනිවාර්යය. පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරයක් යෝජනා කරන ගමන්, නව ලිබරල් ධනවාදී සැකැස්ම ප‍්‍රශ්න කිරීමට අපේක්ෂා කරන ඕනෑම කෙනෙක් අසුවන උභතෝකෝටිකය වන්නේ එයයි. පොදු අපේක්ෂක ව්‍යාපාරය ගැන ආචාර්ය නිර්මාල්ගේ අදහස් දැක්වීම් වල මා දුටු ප‍්‍රධාන අඩුවක් වූයේ එජාපය සමග සන්ධානය නමැති මේ ප‍්‍රායෝගික සාධකයේ බලපෑම ගැන සාකච්ඡුා කිරීම කෙරෙහි ඔහු අවධානය යොමු කොට නොතිබීමයි.
වාමාංශයේ ඉදිරි දර්ශනය
මේ නිසා පවතින නව ලිබරල් ධනවාදී සමාජ සැකැස්ම ගැන විවේචනයක් නොමැති, මධ්‍යම පංතික මූලයක් සහිත , එජාපය සමග සන්ධානගත වීමේ නියත ඉරනම ලැබ සිටින, ලිබරල් ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ව්‍යාපෘතියක් වෙනුවෙන් සිය ශ‍්‍රමය ආයෝජනය කොට එවැනි ව්‍යාපෘතියක් තුළින් විමුක්ති විභවතා විකසිත කරගැනීමට උත්සාහ කිරීම නොමග යන සුලූ ඉදිරි දැක්මකි. වාමාංශිකයා සිය ශ‍්‍රමය සහ මහන්සිය යෙදවිය යුත්තේ එවැනි ව්‍යාපෘතියක් වෙනුවෙන්ද? පසුගිය ඉතිහාසය පුරාම වාමාංශය සිදු කළේ විවිධ ධනේශ්වර ව්‍යාපෘති තුළ විමුක්ති විභවතා සොයමින් රස්තියාදු වීම හා සිය මහන්සිය නාස්ති කරගැනීම නොවේද? විවෘත ආර්ථිකයට මානුෂික මුහුනුවරක් දෙන බවත්, විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කරන බවත් කියමින් චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග බලය ගද්දී එකල බොහෝ වාමාංශිකයෝ එම මැතිවරන ව්‍යාපාරය ඇතුලේ ‘විමුක්ති විභවතා’ දුටුවෝය. 2005 දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුන උත්සාහ කළේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ ජාතිකවාදී ව්‍යාපෘතිය සමග හවුලකට ගොස් එමගින් විවර වෙන අවකාශය තුළ තිබෙනවා යැයි එය පරිකල්පනය කළ ‘විමුක්ති විභවතා’ මතු කරගැනීමට නොවේද?
විවිධ ධනේශ්වර ව්‍යාපෘති තුළ විමුක්ති විභවතා සෙවීමට ගොස් පසුගිය ඉතිහාසය තුල බොහෝ වාමාංශිකයන් සිදුකරන ලද්දේ පවතින ධනවාදී සමාජය ගැන සිය විවේචනය පසෙකට කරගැනීමය. ධනවාදය ස්වභාවික වූත්, අවසානාත්මක වූත්, වෙනස් කල නොහැක්කා වූත් ක‍්‍රමයක් ලෙස අවිඥානිකව පිලිගෙන, ධනවාදී රාමුව තුළ සිදුකෙරෙන විවිධ ප‍්‍රතිසංස්කරන වෙනුවෙන් කරන අරගලයක් බවට ඒ අනුව වාමාංශිකයින්ගේ අරගල පෙරැලින. ජවිපෙ ධනවාදයට එරෙහිව සටන් කිරීම පසෙක තබා එල්ටීටීඊය පරාජය කිරීම, සිංහල සංස්කෘතිය රැකීම හා වැවු හැදීම වැනි වැඩ ඉදිරියට ගත්තේය. ජවිපෙ නොවන වාමාංශය ධනවාදයට එරෙහිව සටන් කිරීම පසෙක තබා විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම, සුලූ ජාතීන්ගේ අයිතිවාසිකම්, ලමා හා කාන්තා අයිතිවාසිකම් වැනි ප‍්‍රතිසංස්කරන වලට සිය සාකච්ඡාව පසුබස්වා ගත්තේය.
එහි ප‍්‍රතිඵලය වූයේ කුමක්ද?
එහි ප‍්‍රතිඵල ලෙස අද වනවිට ලංකා සමාජයේ වාම කතිකාවත ඉතා දුර්වල තැනකට වැටී ඇත. ( ලංකාවේ වාම අවකාශය පටු වීමට සෝවියට් සංගමය බිද වැටීම වැනි බාහිර සාධක ද බලපෑ බව සැබැවි. එහෙත් වාමාංශිකයින් වාම සාකච්ඡාවෙන් බැහැරව එක්කෝ ලිබරල්වාදයට නැතිනම් ජාතිකවාදයට පල්ලම් බැසීම මේ දුර්වලතාවයට එක හා ප‍්‍රබල ලෙස බලපා ඇත)
මේ ගැන කදිම උදාහරනයක් පසුගිය දිනෙක බොරැල්ල එන්.එම්.පෙරේරා ශාලාවේදී පැවැති ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි සමරු දේශනයක් අවස්ථාවේ ආචාර්ය නිර්මාල්ම අත්දුටුවේය. එම දේශනය පවත්වන ලද්දේ ‘නොනවතින විප්ලවය’ නමැති තේමාව යටතේය. රැස්වීමට බහුලව සම්බන්ධ වී සිටියේ ලංකා සමසමාජ පක්ෂයේ හිතවතුන් හා පාක්ෂිකයින් සමූහයකි. එහි මුලසුන නිර්මාල් හෙබවීය. දේශනය අවසානයේ සාකච්ඡා වටයක් ආරම්භ වූ අතර එහිදී ‘චම්පික රනවක විසින් මතු කරන බුද්ධිමය සිංහල ජාතිවාදයේ නව අනතුර’ ගැන ආචාර්ය නිර්මාල් නිරීක්ෂනයක් ඉදිරිපත් කළේය. නිර්මාල්ට පිළිතුරු දුන් සමසමාජ හිතවතෙක් කීවේ මහින්ද වෙනුවට උගතෙක් හා බුද්ධිමතෙක් වන චම්පික රනවක නැගී ඒම හොද දෙයක් මිස නරක දෙයක් ලෙස තමා නොදකින බවයි! ඒ ‘නොනවතින විප්ලවය‘ ගැන සංවාදයකදී සමසමාජ පක්ෂයේ හිතවතෙක් පල කරන ලද අදහසකි. ලංකාවේ පොදු ජන සමාජයේ වාම සවිඥානය තිබෙන්නේ එතැනය !
මේ මොහොතේ වාමාංශිකයාගේ කාර්යභාරය සම්බන්ධ ප‍්‍රශ්නය ගැන එම නිසා මාගේ ප‍්‍රතියෝජනාව වන්නේ වාමාංශිකයා සිය මුලූ ශ‍්‍රමය සමාජයේ වාම අවකාශය පුලූල් කිරීම සදහා යෙදවිය යුතුය යන්නයි. එහිලා කළ යුතු මූලිකම කටයුත්තක් වන්නේ පවතින නව ලිබරල් ධනවාදී සමාජ සැකැස්ම ගැන විවේචනය සමාජගත කිරීමයි. එම විවේචනය මත පදනම්ව සමාජය සංවිධානය කිරීමට මැදිහත් වීමයි. ගෝලීය ආර්ථික අර්බුදයත් සමග ලෝක පරිමානව වාමාංශය ගැන සංවාදය අලූත් වී තිබේ. අප මේ ජීවත් වන්නේ නව ලිබරල් ධනවාදය මනුශ්‍ය ශිෂ්ටාචාරයේ අවසානය යැයි කියන මතය බලවත් ලෙස නැගී සිටි 90 දශකයේ නොව ධනවාදයේ නෛසර්ගික අවලක්ෂනයක් වන අසමානතාවය ගැන ධනේශ්වර ආර්ථික විද්‍යාඥයින් වන තෝමස් පිකෙටි වැනි අය පවා පොත් ලියන වකවානුවකය. එම වාම සංවාදය ලංකා සමාජය තුල ඇති කල යුත්තේ කවුරු විසින්ද? එම සංවාදය මත සමාජයේ දේශපාලන බලවේග සංවිධානය කිරීමට පුරෝගාමීත්වය ගත යුත්තේ කවුරුන් විසින්ද?
සමසමාජ පක්ෂය
මෙහිදී ආචාර්ය නිර්මාල් සිය ලිපියේදී ලංකා සමසමාජ පක්ෂය ගැන මතුකරන ලද නිරීක්ෂනය ඉතාම වැදගත් එකකි. මුල්කාලීන ලසසප යනු එවකට පැවැති අධිපති සමාජ සැකැස්ම සමග භෞතිකව අභිමුඛ වී එය වෙනස් කිරීම සදහා සමාජයේ පීඩිත ජනයා සංවිධානය කිරීමට මැදිහත් වූ බහුජන දේශපාලන ව්‍යාපාරයකි. සමසමාජ ව්‍යාපාරය බලය සදහා කරන අරගලයේදී විශ්වාසය තැබුවේ බිම් මට්ටමේ සිට මහජනයා සංවිධානය කිරීම ගැනය. එසේ නැතිව සමාජයේ ස්ථාපිතව තිබෙන යම් බල ව්‍යුහයක් සමග සම්මුති ගසා සිය වැඩපිලිවෙල ඒ හරහා ජයග‍්‍රහනය කරවා ගැනීම ගැන නොවේ. සමසමාජ පක්ෂයේ ස්වර්නමය යුගය ලෙස සැලකිය හැකි ‘40-‘50 දශක වලදී එය එක් අතකින් සටන්කාමී දේශපාලන බලවේගයක් ලෙස බිම් මට්ටමින් ජනයා සංවිධානය කරමින් ක‍්‍රියා කල අතර අනිත් අතට සමාජය තුල සැලැකිය යුතු බුද්ධිමය හා සදාචාරමය බලයක් අත්පත් කරගෙන සිටියේය. මාර්ටින් වික‍්‍රමසිංහ, චන්ද්‍රරත්න මානවසිංහ වැනි මධ්‍යම පංතික බුද්ධිමතුන් නාගරික කම්කරු පංති සමාජ පදනමක් සහිත සමසමාජ ව්‍යාපාරයට අඩු වැඩි වශයෙන් ආකර්ෂනය වූයේ එය විසින් අභ්‍යාස කළ ඒ බුද්ධිමය හා සදාචාරමය බලය හේතු කොට ගෙනය. බුද්ධිවාදී අන්තයකට හෝ ක‍්‍රියාවාදී අන්තයකට නොවැටී සාර්ථක වාම බහුජන ව්‍යාපාරයක් නිර්මානය කිරීම සම්බන්ධයෙන් ( එහි විවිධ අඩුපාඩු තිබියදීම) සමසමාජ ව්‍යාපාරය කැපී පෙනෙන ආදර්ශයකි.
වාමාංශිකයින් මේ මොහොතේ සිය මුලූ වැර යොදා පොර බැදිය යුත්තේ එවැනි නව පන්නයේ වාම බහුජන අවකාශයක් භෞතිකව නිර්මානය කරගන්නේ කෙසේද? යන ව්‍යවහාරික ප‍්‍රශ්නය සමගය. එහිදී අප විශ්වාසය තැබිය යුත්තේ වරප‍්‍රසාද ලත් වෘත්තිකයන් හා සිවිල් බුද්ධිමතුන් මත නොව, සමාජ සැකැස්ම තුළ පීඩාවට පත්වී සිටින, ආන්තිකකරනයට ලක්වූ සහ අවවරප‍්‍රසාදිත සමාජ බලවේග මතය. සංවිධානය කල යුත්තේ සමාජ සැකැස්ම වෙනස් කිරීමේ සැබෑ විප්ලවවාදී විභවය සහිත එම බලවේගයන්ය. එලැඹෙන ජනාධිපතිවරනයේදී හෝ වේවා, මහ මැතිවරනයකදී හෝ වේවා, කවර හෝ අවස්ථාවකදී හෝ වේවා, කල යුත්තේ කුමක්දැයි තීරනය කල යුත්තේ එම දිගුකාලීන දැක්මට අනුරූපීවය. එලෙස විකල්ප වාම අවකාශය පුලූල් කිරීම සදහා අරගල කිරීම සරල හා පහසු කරුනක් නොවන බවට විවාදයක් නැත. මේ මොහොතේ එය ‘ජනප‍්‍රිය’ තෝරාගැනීමක් නොවිය හැක. එය කල්ගන්නා, දිගුකාලීන වැඩකි. එහෙත් කළ යුතුව තිබෙන එම දිගුකාලීන කාර්යය අත් හැර, වාමාංශිකයින් වෙනත් ධනේශ්වර ව්‍යාපෘති පසුපස ගමන් කරමින් සිටීම දිගටම කරන තාක් දුරට සමාජ පරිවර්තනය හුදු සිහිනයක් සහ න්‍යායික ලිපි තුල අප විසින් යොදාගන්නා හුදු වාචික සැරසිල්ලක් පමනක් ලෙස දිගටම පවතිනු ඇත.
වාමාංශිකයින් සෝභිත හිමිගේ ව්‍යාපෘතිය සමග සම්බන්ධ වීම ‘ෂෝට්කට් සෙවීමක්’ ලෙස මවිසින් හදුන්වන ලද්දේ මේ අනුවය. එය මේ මොහොතේ කල යුතුව තිබෙන කල්ගන්නා, දුෂ්කර, දිගුකාලීන කාර්යය පසෙක තබා ස්ථාපිත බල ව්‍යුහයක් සමග සන්ධානගත වීමකි. එවැනි සන්ධානගත වීම් අවසන් වන්නේ පවතින බල ව්‍යුහය තුළ විකල්ප දේශපාලන ක‍්‍රියාධරයා දියැවී යාම තුළ බවට ඕනෑ තරම් උදාහරන මෑතකාලීන ඉතිහාසය තුළ තිබේ. එම ‘ෂෝට්කට්’ එක වෙනුවට ප‍්‍රතියෝජනා කෙරෙන විකල්ප ක‍්‍රියාමාර්ගය ‘අතිවාමාංශික’ එකක් යැයි ලේබල් කෙට බැහැර කිරීමට පහසුවෙන් ඉඩ ඇත. ඊට දීමට ඇති පිළිතුර මෙයයි.ප‍්‍රංශ විප්ලවයේ එක් සමයක ජැකොබින්වරුද, රුසියන් විප්ලවයේ එක් සමයක බොල්ෂෙවික්වරුද ‘ලේබල් වී සිටියේ’ අති වාමාංශික අරුමැසිවාදීන් ලෙසය.
එහෙත් ඉතිහාසය වෙනස් කළෝ කවරහුදැයි අපි කවුරුත් දනිමු.
අපගේ සටහන – රාමචන්ද්‍ර ඇතුලුව අමතක කරන සාධකයක් මෙසේය.
What is behind all of this. Former x group theorizing New social movements [Now as Latin-American Populism ] in Late 90’s. Without knowing that , how to theorize social
forces without class bases or capitalist economy , will be finally stop at anarchism. [ In simple ‘Form’ , This thing = Ideology ] For example , look at ‘Peratugami socialist party’s’ current path. They did not know what is called ‘New social Movement’ and how to theorize it. NSM is a failure of old left. Why PSP is inviting old leftist guard ? They don’t know this ‘why’ factor. 20’th Century Form of Marxist politics is over except Leninism. politics without the organizational form of the party is politics without politics .
So first of all people must study theories of ‘New Social Movement’ s in 80 ‘s era. Otherwise you cannot understand who is Nirmal and his Gang.
They are cunningly hidden how they gain this knowledge.
Every-time When Nirmal and his New- anarchist friend’s [ Facebook Egoist’s ] are rejecting Former So called x-group Leadership but accepting his so called theories of Post-Former-Leftist idea’s . That is why they miss the
important analysis of Marxist Critique of Political-economy.
What is PSP? so you are saying this is not new and this is old politics. New Social movement may have happened in late 80s and early 90s then. When the “Void” happened.
Comments are closed.