මාක්ස්වාදයේ මියගිය අධ්‍යාත්මය හෙළිදරව් කිරීම…

ලංකාවේ ගොඩක් ජනප්‍රිය දේශපාලනික සහ සංස්කෘතික බ්ලොග් අඩවි කිහිපයක් තිබුණත් (සාමාන්‍යයෙන් දවසකට එම අඩවි කියවන අය දාහට වැඩියි) ඒ කිසිම කෙනෙක් නවක වධයට විරුද්ධව කිසිම දෙයක් ලියන්නේ නැහැ. මොකද ඒ හැමෝම හිතනවා මොකක් හරි අපි නොදන්න ‘වාමාංශික හොඳක්’ නවක වධය ආශ්‍රිතව සම්ප්‍රේෂණය වෙනවා කියල. මේඝන් ම(ර්)කල් ගේ පෑන්ටිය ගැන පණ දාගෙන එක හුස්මට ලියන අය රටේ අනාගතය තීරණය කරන දරුවන්ගේ සුභ සිද්ධිය ළඟට එනකොට මීයට පිඹපු සද්දයක් නැහැ. සත්‍යයෙන් අපිව ඈත් කරලා තියෙන ඇත්ත පිස්සු තත්වය මේක නෙවෙයි ද කියලත් හිතෙනවා වෙලාවකට. මම කියන්නේ මෙච්චරයි. අපේ අනාගත පරපුර මේ විපරීත ‘මාක්ස්වාදීන්’ (මේ අය ඇත්ත මාක්ස්වාදීන් නෙවෙයි) ගෙන් බේරා දෙන්න ඇමතිතුමණි. ඔබට පින් සිදු වෙනවා පළමු වසර ළමයි විඳින වධ වේදනා දැක්කම. ඇඳුමක් අඳින්න දෙන්නේ නැහැ. කෑමක් කන්න දෙන්නේ නැහැ. පුස්තකාලය ට යන්න දෙන්නේ නැහැ. ඉංගිසි කතා කරන්න තහනම්. විදෙස් භාෂා කතා කරන්න තහනම්. පෝලිමට යන්න ඕනි. කුණුහරප කියන්න ඕනි. ඔන්න තත්වය. ඉගෙනීම එපා කරවනවා. ඒ වෙනුවට මුලධර්ම වාදයක් පතුරුවනවා. අපේ රටේ දක්ෂයෝ ඉන්නවා. එකම දේ අවස්ථාව දෙන්නේ නැහැ. ඉගෙනීමට තියෙන ආශාව සම්පුර්ණයෙන් විනාශ කරන්නේ ශිෂ්‍ය දේශපාලනය සහ ඒ පිටුපස ඉන්න එක්තරා මාක්ස්වාදය ජිරණය කරගන්න බැරි වුන පක්ෂයක් (හැබැයි උන්ගේ දරුවෝ ඉන්නේ පිටරට වල). වෛරය පමණයි ඔවුන් පතුරුවන්නේ. ලංකාවේ ඇත්ත සතුරා රාජපක්ෂ ල නෙවෙයි. ධනවාදයත් නෙවෙයි. ධම්මික පෙරේරා ත් නෙවෙයි. අන්න ඒ කියන ගුප්ත “බිම්ගත පක්ෂය” (පරිකල්පනීය සතුරෙක් නෙවෙයි. අනුභූතිකව ඇත්තට පවතින පිළලයක්). අපේ රටට අනාගතයක් ඕනි නම් මුලින්ම කරන්න ඕනි දේවල් ගොඩක් තියෙනවා. එයින් එකක් තමයි රටේ මතවාදය හදන එක. රටේ අධ්‍යාත්මය හදන එක. අපේ අතීත උරුමය රැඩිකල් ලෙස නුතනත්වය ට පරිවර්තනය කරන එක (මෙහෙම කිව්වේ ඊයේ පෙරේදා අපි අතරින් වියෝ වුන විශිෂ්ට මාක්ස්වාදියෙක් වෙච්ච සමීර් අමීන් – radically transforming the historical heritage into modernity). ඇත්තටම ජපානය කලේ අමින් කියපු දෙයම තමයි. ඉස්සරහට යනවා නම් ඉතින් බිංදුවෙන් පටන් ගන්න වෙනවා. ලංකාවේ ආචාර්ය උපාධියක් තියෙන ඔබතුමාට වඩාත් හොදට තේරෙනවා ඇති ඉහත කරුණ. මොකද පිටරට ගිය හුගක් අය එන්නේ බටහිර සද්භාවය දේව වාක්‍ය කියල හිතාගෙන. ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගන්න එහෙම ඇමෙරිකාවට ගිහිල්ල ආපහු ආපු අයෙක් මේ මෑතක කිව්ව දෙයක් තමයි බටහිර තියෙන සෞන්දර්ය පිළිබද ‘උසස් සාන්දෘස්ටික දැක්ම’ අපිට කවදාවත් තේරුම් ගන්න බැහැ කියන එක (ජෙම්සන් ගේ මතය පුනරුච්චාරණ කිරීම). මම එයාට කියන්නේ ‘අමාවතුර’ නැත්නම් ‘කව් සිළුමිණ’ කියවන්න කියල. තමාගේ සංස්කෘතියේ අධ්‍යාත්මය උකහා ගන්නේ නැතුව කිසි විටක එවැනි අයට විශ්වීය වෙන්න බැහැ. කරන්න පුළුවන් බටහිර කොපි කරන එක විතරයි.

මේ තරම් සම්පත් නොතිබුණු කාලයක පවා මිට වඩා හොඳ ප්‍රතිපල අපේ විශ්ව විද්‍යාල පෙන්වල තියෙනවා. එතකොට මේ අරගල ආකෘතිය ‘රැඩිකල් කරණය’ වෙලා තිබුණේ නැහැ. මේක පටන් ගන්නේ බොහොම මෑතක ඉඳල. මෙම තත්වය සඳහා මුලික පදනම සකසන්නේ මනෝ විශ්ලේෂණය විසින් මයි. ඒ කියන්නේ පවත්නා සිර ගත වීමෙන් (deadlock) එළියට එන්න බැරිනම් පවත්නා සංකේත පිළිවෙල උල්ලංඝනය කරන්න කියල කියන සමකාලින රැඩිකල් සිතුවිල්ලෙන් තමයි මේක පටන් ගන්නේ (ඒ කියන්නේ ලෙනින් කළ දෙයම අප නැවත කරමු කියන තැනින්). එම සංකල්පය විසින් රැඩිකල් ඉස්ලාමීය සටන් ආකෘතිය සාධාරණීකරණය කරනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි ඉදිරි දනේශ්වර විරෝධී සටන් ප්‍රවාහය එන්නේ ඉස්ලාමය තුළින් වියහැකි බවට පවා ඔවුන් පුරෝකථනය කරනවා. ඒ කියන්නේ වෙන කිසි දෙයක් නැති වෙලාවක ඉන්නේ ඉස්ලාමීය සටන් කරුවන් පමණක් වන වෙලාවක එම ඉස්ලාමීය අරගල ආකෘතිය සාධාරණ යැයි කියා සිතෙන එකේ වැරැද්දකුත් එක අතකට නැහැ තමයි. නමුත් මේකට තමයි අපේක්ෂා භංග චින්තනය කියන්නේ.  ඉතින් මෙම අපේක්ෂා භංග චින්තනයෙන් අපි වහාම ඉවත් වෙන්න ඕනි. ඉවත් වෙලා නව විදියකට හිතන්න පුරුදු වෙන්න ඕනි. මොකද මිනිසා තුළ තිබෙන පැවැත්ම (survival) හෙවත් ප්‍රවර්තනය පිළිබද භුමියේ කොන්දේසිය මේ වනවිට තාක්ෂනය විසින් ඉවත් කරමින් තිබෙනවා යන්න තමයි සත්ගුරු මුණිගේ නිරීක්ෂණය. ඒ කියන්නේ ෂෙලින් කිව්ව් දෙය උඩු යටිකුරු වෙනවා.  ඒ කියන්නේ මිනිසා පැවැත්ම සඳහා භුමිය තුළ ‘නපුර’ (evil) පවත්වා ගත යුතුයි මොකද අනෙකාට වඩා තමන් ආහාර ලබා ගන්න ඕනි නිසා. නමුත් තාක්ෂනය විසින් මෙම ‘භුමියේ සත්‍යය’ වෙනස් කරමින් තිබෙනවා. මේ වනවිට ආහාර කියන්නේ ලොකු ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි (ඇමෙරිකාවේ ගන්න කෙටි කෑම වල මුදලින් ලෝකයට ම කන්න දෙන්න පුළුවන්. මාක්ස් වාදීන්ට කියන්න පුළුවන් අන්න අසමාන තාවය කියල). තොරතුරු කියන්නේ ලොකු දෙයක් නෙවෙයි. ගණිතය කියන්නේ ලොකු දෙයක් නෙවෙයි. රුසියාවේ කාළගුණය අපේ රටේ ඉඳල බලාගන්න කෙනෙකුට වැය වෙන්නේ විනාඩියයි. විදේශ භාෂා උගන්වන්න ඕනි වෙන එකක් නැහැ ඉස්සරහට මොකද කුඩා උපකරණයකට ඕනිම භාෂාවක් දැන් පරිවර්තනය කරන්න පුළුවන් විනාඩියෙන්. ඉතින් මිනිසා භෞතික බරින් ක්‍රමානුකුලව නිදහස් වෙමින් පවතිනවා යන්න තමයි සත්ගුරු ගේ නිරීක්ෂණය. එහෙම වුණොත් මිනිසාට පුළුවන් තමාගේ මුලික අවශ්‍යතා සහ දැනුම සහ තොරතුරු ගැන වද වෙන්නේ නැතුව තමන්ගේ අධ්‍යාත්මික ජීවිතය ගැන නිර්මාණශීලි ලෙස සිතන්න. මිනිසාට ඇත්තටම විශ්වීය වෙන්න (cosmic) පුළුවන් වෙනවා. එහෙම වුණොත් මිනිසා සත්‍ය ලෙස නිදහස් වෙනවා කියල සත්ගුරු කියනවා.        
                 

ඒ කියන්නේ ඉදිරි අනාගතය අයිති වෙනස්ම මිනිසුන් කොටසකට. බටහිර මේ තරම් සත්ගුරු, ඕෂෝ වගේ ඉන්දියානු අධ්‍යාත්මික මුණි වරුන් ජනප්‍රිය වෙන්නේ ඔවුන්ට දැන් ඔවුන්ගේ චින්තනයේ සීමාකම අවබෝධ වෙමින් පවතින නිසයි. ‘බිඳ වැටෙන සුළු එකම දෙය මිනිසා පමණක් නොවේ. මිනිසා විසින් ගොඩනගන ලද සියල්ලමත් බිඳ වැටෙන සුළුයි. එසේම එය විය යුතුයි. ඇයි අපි මිනිස්සු ගැන විතරක් කතා කරන්නේ? ඇයි සත්තු සිපාවෝ? එයාලත් මේ ලෝකයට අයිතියි. අපි හිතන්නේ පවතින්නේ මිනිස්සු විතරක් කියල. නමුත් සත්තු පවා සාන්දෘස්ටික ලෙස පවතිනවා. අපි පවතින්නේ අපේ පැවැත්ම සහතික කර ඇති නිසා. මිනිස් ඉතිහාසය කියන්නේ අපේ පැවැත්මේ අරගල ඉතිහාසය (struggle for survival). නමුත් අපේ පැවැත්ම පිළිබද බල අරගලය නිමා වීමට ඉතා ලඟයි. එවිට පමණක් ඇත්ත මිනිසා මතුවනු ඇති. පැවැත්මේ ප්‍රශ්නය මිනිසා විසඳා ගත්ත දවසට ඇත්ත මිනිසා එලියට එනවා. අපේ තොරතුරු ප්‍රශ්නය ස්මාර්ට් දුරකථනය ඉතා නුදුරේ විසඳා දීමට නියමිතයි. තාක්ෂනය තව තවත් වේගවත් වෙන්න ඕනි මොකද අපේ මේ තියෙන කුඩා ප්‍රශ්න රාශියක් එය විසින් විසඳලා දෙනවා’. සත්ගුරු තවදුරටත් මෙහෙම කියනවා ‘සියලු ශිෂ්ටාචාර මිනිසා යටත් කිරීම ගැන සිතන විට ලොව පැරැණිම ශිෂ්ටාචාරය වන ඉන්දියානුවන් සිතුවේ මිනිසා නිදහස් කරන්නේ කෙසේද යනුවෙන්’. ඉතින් විමුක්තිය කියන්නේ ද්‍රව්‍යමය ලෝකය ජයගැනීම විතරක් නෙවේ. දුප්පත් කම නැති කිරීම විතරක් නෙවෙයි. දුප්පත් කම කියන්නේ ලෝක බැංකුවෙන් පෙන්වා දෙන සංඛ්‍යා ලේඛන වලින් කියන දෙයත් නෙවෙයි. අපේ රටේ මිනිස්සු කොච්චර ඉන්නවද ඇමෙරිකාවේ ඒක පුද්ගල වියදම් මට්ටමට ලං නොවන. ඉතින් දියුණුයි කියල කියන්න අපිත් ඒ මිනිස්සු වගේ පරිභෝජනය කරන්න ඕනිද? සංවර්ධනය කියන්නේ ඒකද? උන් ඩොලර් තුන් සීයක් දවසකට කඩ චෝරු කන්න වියදම් කරනවා නම් අපිත් එහෙම කරන්න ඕනිද? ඉතින් ජිජැක් විසින් ආසියාතික නිෂ්ක්‍රිය (Asiatic inertia) බව කියන්නේ ඉහත පරිදි ‘ගෝලීය නොවන’ මිනිසුන් වන අපටද? මම හිතන්නේ අපි විශේෂයෙන් ආසියානු වන් හැටියට හිතන විදිය වෙනස්. ‘අපි බටහිරට වඩා බටහිර’ වෙන්න ඕනි ඒ අයගේ පාරේ ගිහිල්ල නෙවෙයි. ජිජැක් විසින් මාවෝ ගොඩක් වර්ණනා කරන්නේ මාවෝ එයාලගේ පාරේ යන්න ගිය කෙනෙක් නිසා. ප්‍රචණ්ඩ බව තමා ඔහුගේ මාර්ගය වුණේ. නමුත් ඉතිහාසය පුරා ආසියාතික අපේ මාර්ගය වුණේ අවබෝධය ඔස්සේ මිනිස් ආත්මය වෙනස් කරන එක. අපි හිතන්නේ ද්‍රව්‍යය (substance) සිසාරා යන්නේ කොහොමද කියල නෙවෙයි. ද්‍රව්‍යය කුඩා කුඩා අංශු වලට කඩල නැත්නම් ගෙම්බෙක් කපල බලල අපිට අනෙකාගේ ආත්මය තේරුම් ගන්න බැහැ (කැමරා ශරීරය ඇතුලට දැමීම වගේ දෙයක්). අපි කරන්නේ අනෙකාගේ ආත්මය අප තුලට උකහා ගැනීම කියලයි සත්ගුරු කියන්නේ. විනාශ කිරීම නෙවෙයි. මාවෝ විසින් එහෙම කළා කියල ඇහෙන කොටත් අපිට යම් දෙයක් වැරදුණා කියල ආත්මීය ව තේරෙනවා. සමහර විට බුද්ධිය එසේ නොවෙයි කියල කියන්න පුළුවන්. කොහොම වුනත් ඉතින් අපි අපේ පුර්වගාමින්ට වැරදුන තැන් නිවැරදි කරගෙන ඉදිරියට යමු.    

මාක්ස්වාදය කියන්නේ අනෙක් සෑම දෙයක් වගේම සීමාසහිත අනන්‍ය තාවයක්. එක් ආකාරයකින් හෝ වෙනත් ආකාරයකින් ඒ වෙනුවෙන් ප්‍රචණ්ඩත්වය භාවිතා කිරීම  මුග්ධ කමක්. ආගම මිණී මරල තියෙනවා කියල අපි දන්නවා. ඒ නිසා මාක්ස්වාදය ආගමක් කරන්න එපා. හැමෝම මේ විශ්වයේ පවතින්න ඕනි ඒ අයගේ වෙනස්කම් එක්කම. හැමෝම කියන කොට මිනිස්සු වගේම සතා සීපාවා පවා එයට අයිතියි. වෙනස් කම් එක්කම අපි විශ්වයේ අන්තරීක්ෂව ගමන් කරනවා. නැවතීමක් ගැන කියන්න බැහැ.